“Bologna, Bologna, Bologna campione,
ti amo, ti odio, ti voglio un gran bene.“
Con ste paról la tâca na canzån,
che da sänper l’am strâpa un lagarmån.
Al fât l’é, che quand a la sént,
i um tåurnän in amänt chi bî mumént,
quand ala dmanndga dåpp meżdé,
in cûrva Andrea Costa ai êra anca mé.
Con la sièlpa al còl, la bratta in tèsta
e la bandîra da ṡvintlèr a fèsta,
a m arcôrd la cûrva, i tanbûr
e pò finalmänt, ècco i żugadûr.
Dall’eltparlànt al furmaziån,
e pôc dåpp una canzån.
E al fó propri cal mutîv,
dedichè a tótt i spurtîv,
a dvintèr l’inno, par definiziån,
ed cal nòster gran scuadrån.
In môd garbè ed elegànt,
al parôl, scrètti dal cantànt,
äli én avanzè sculpé int la mänt
e int al côr ed tanta żänt.
E alåura, un quèl såul ai é da fèr
ṡbâter äl man e ringrazièr.
Ringrazièr sté gran parsunâg’,
che con la fórza dal sô linguag’,
par ranndr unåur al zûg dal balån,
al s’à lasè anc sta canzån.
Ed chi a scårr? Adès l è lanpànt.
Sé, propri Ló. Dino Sarti, al cantànt.
– STEFANO STEFANI